Dagboek van een afvaller

Terwijl ik de wekker uitzet en me heerlijk uitrek dringt het langzaam tot me door, het is vandaag mijn eerste weegdag. Pff, daar heb ik zo geen zin in. Met gepaste tegenzin sleep ik mezelf naar de badkamer waar het akelige monster genaamd weegschaal geniepig op me staat te wachten. Twijfel begint zich van mij meester te maken. Ga ik de confrontatie aan? Of stel ik het een weekje uit? Omdat het nog een klein beetje vakantie is? Omdat ik gisteren met mijn jongste zoon buiten de deur ben gaan lunchen? Omdat ik de avond daarvoor ook al een verjaardag had? En terwijl allerlei smoesjes mij ervan proberen te weerhouden om de confrontatie aan te gaan pak ik ondertussen toch de weegschaal onder het kastje vandaan. Ik verzamel al mijn moed en ga erop staan. 1-0 voor mij.

Nu het akelige vermoeden een schokkende waarheid is geworden moet ik even slikken. Zoveel? Wow, dat had ik echt niet verwacht! Of eigenlijk wist ik het stiekem natuurlijk wel. Ik was er al wel bang voor maar ik heb dat gevoel steeds weggedrukt. Natuurlijk voel ik dat mijn broeken strakker zijn gaan zitten. Maar ja, toegeven dat je jezelf te zwaar vind en eigenlijk iets aan je gewicht wilt doen, dat is echt een ander verhaal. Uitspreken tegen de buitenwereld dat ik mezelf te zwaar vind en wil afvallen vind ik ongelofelijk spannend want geheid krijg ik dan de vraag, hoe zwaar weeg je dan? Hoeveel kilo wil je afvallen? Wat is je streefgewicht? Welk dieet ga je volgen? Sport je ook? Hoe vaak dan?

Ik heb besloten dat het niemand wat aangaat hoeveel ik weeg en dat ga ik dus ook niet delen. Mijn streefgewicht heb ik ook nog niet bepaald en ik heb afgelopen dagen serieus overwogen om daar geen getal aan te hangen. Afgelopen dagen heb ik meerdere keren nagedacht om gewoon het ketodieet te gaan volgen en me niet eerder weer te gaan wegen tot ik op een dag voor de spiegel sta, naar mezelf kijk en denk, zo is het goed.

Terwijl die gedachte in mijn hoofd ronddwaalt ben ik diezelfde gedachte ook al meteen weer aan het boycotten. Het is helemaal niet realistisch om te denken dat ik mezelf de komende tijd niet meer ga wegen. Meten is weten en als ik mijn gewicht langzaam maar zeker naar beneden zie gaan op dat monster is dat voor mij een belangrijk stukje motivatie om door te gaan.

Maar de gedachte om geen streefgewicht te bepalen, die vind ik wel heerlijk rustgevend. En het stemmetje in mij dat zegt dat ik eigenlijk wel een streefgewicht moet hanteren snoer ik liefdevol maar keihard de mond. Uiteindelijk gaat het er niet om hoeveel ik weeg, maar om hoe ik me voel.

En met die gedachte loop ik met een grote glimlach de badkamer uit en ga ik zelfverzekerd het weekend in. 2-0 voor mij.

 

Dagboek van een afvaller – wekelijkse update

Wil je weten hoe het afvallen mij vergaat? Wekelijks zal ik mijn ervaringen delen via Facebook.

 

Wil jij ook bij jezelf verandering in gang zetten en kun je hier wel wat hulp bij gebruiken? Neem dan contact met mij op.

Geef een reactie