Het is coronatijd. De zomervakantie is voorbij en na een aantal weken lekker niksen begint het dagelijkse leven weer. In aangepaste vorm weliswaar, maar het is wel weer de tijd van het jaar waarin je na een periode van ontspanning en vermaak de dagelijkse routine weer moet oppakken, je dagelijkse gewoontes weer even op scherp moet zetten. Dat valt onder normale omstandigheden al niet mee. Nog lastiger is het in deze tijd waarin simpelweg nog steeds niet alles weer bij het oude is. Dan moet je nieuwe gewoontes maken van je oude gewoontes. Of is het dan oude gewoontes opnieuw oppakken maar slechts half? Of goede gewoontes half afleren? Maar dat druist tegen mijn eigen motto in, dat je goede gewoontes juist niet moet afleren. Ik vind het maar een gedoe. Alsof omgaan met alle coronamaatregelen nog niet lastig genoeg is zonder dit soort dilemma’s.
Zo hadden we hier voor de corona-uitbraak de gewoonte om elke avond, van zondag tot en met donderdag, na het avondeten de ontbijtjes en lunches voor de volgende dag klaar te maken. Dat scheelde ’s morgens weer tijd. Als je tussen zes en zeven uur ’s morgens de deur uit moet dan is het wel heel fijn als je alleen maar even een paar gevulde bakjes uit de koelkast hoeft te halen. Maar toen we opeens thuis moesten blijven van werk en van school was het niet meer nodig om alles de avond daarvoor al klaar te zetten. En zo kwam aan een goede gewoonte abrupt een einde.
Gelukkig mogen we weer deels fysiek naar het werk en naar school. Alleen hoeven we niet allemaal op dezelfde dagen het huis uit. Ook niet op hetzelfde tijdstip. Er wordt hier nog steeds voor een groot deel vanuit huis gewerkt en geleerd. Daar waar de een dagelijks naar het werk gaat maar op wisselende tijden, gaat de ander slechts een dag per week de deur uit. Maar allemaal op dezelfde dag naar het werk of naar school, dat is nog niet aan de orde hier. Zie dan maar eens als gezin de oude goede gewoontes weer op te pakken. Laat staan vol te houden!
Gewoontes aanleren
Als iets tijd nodig heeft dan is het wel een nieuwe gewoonte aanleren. In de regel geldt dat je al gauw twee maanden tijd nodig hebt voordat iets een gewoonte is geworden. Je moet in die twee maanden daar dan ook echt consequent mee bezig zijn. Doe je dat niet dan is de kans groter dat je het niet volhoudt. Denk maar aan alle mislukte dieetpogingen die sneuvelden bij het eerste de beste feestje. Of aan alle bezoekjes die je aan de sportschool had willen brengen maar waar na een paar keer de klad in is gekomen. De meeste van dit soort pogingen stranden binnen een paar weken en dan ben je weer een desillusie rijker.
Gelukkig hoefden we nu alleen een aantal bestaande gewoontes iets aan te passen. Dat scheelt. De basis is aanwezig en dat maakt het makkelijker om de boel na een paar weken toch weer enigszins op de rit te hebben. En net als ik denk dat het leven weer een beetje z’n gangetje gaat en ik niet meer overal over na hoef te denken kwam daar de voorspelde tweede lockdown. Of beter gezegd, de halve lockdown. Weer worden dingen anders. Weer moet je de inmiddels aangepaste gewoontes opnieuw aan gaan passen. Steeds opnieuw je gewoontes aanpassen, dat zal de komende maanden nog wel zo door blijven gaan denk ik. Zolang het alleen het aanpassen van bestaande gewoontes is dan is dat vervelend maar het vergt niet al te veel inspanning. Meer moeite kost het om daarnaast ook nog nieuwe gewoontes aan te leren.
Zo moet je nu opeens overal een mondkapje dragen. Dus moet je ervoor zorgen dat je die altijd op zak hebt. Dat vind ik lastig. Ik ben zo’n persoon die altijd van alles vergeet mee te nemen, zelfs als ik het klaar heb gelegd. Denk bijv. aan een boodschappenlijstje. Die ligt regelmatig braaf in de keuken op me te wachten terwijl ik zelf al in de winkel sta. Zolang het iets onbelangrijks is als het vergeten van een boodschappenlijstje dan is dat niet zo erg. Ok, misschien vergeet ik wat mee te nemen en moet ik nog een keer naar de winkel. Zolang het niet erger is dan dat. Maar het vergeten van een mondkapje, dat is in deze tijd echt andere koek.
Oplossingsgerichte therapie
Gelukkig biedt oplossingsgerichte therapie een uitkomst. Doordat ik me er van bewust ben dat ik regelmatig dingen vergeet mee te nemen heb ik nagedacht over een oplossing. Door niet te kijken naar wat er niet goed gaat, maar door te kijken naar een oplossing die wel kan werken, is het veel makkelijker om nieuw gedrag eigen te maken. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik altijd een mondkapje bij me heb? Door er voor te zorgen dat ik overal mondkapjes klaar heb liggen. Op allerlei plekken zijn nu mondkapjes neergelegd, in mijn jaszak, in de auto, in de fietstas, in de sporttas, etc. Niet alleen voor mij, ook voor de rest van het gezin liggen of hangen mondkapjes klaar. Als we nu in de auto stappen en we zijn vergeten een mondkapje mee te nemen hebben we ze toch nog bij ons. Het enige wat ik nu nog hoef te onthouden is om na gebruik het gebruikte mondkapje door een schoon exemplaar te vervangen. Daar heb ik dan weer geen moeite mee. Nu alleen hopen dat het niet zo lang duurt tot alle gewoontes die nu nieuw zijn, straks de oude gewoontes zijn waar we met veel liefde en plezier weer nieuwe van kunnen maken.
Loop jij ook af en toe tegen praktische zaken aan en wil je leren hoe ook jij oplossingsgerichte therapie hiervoor in kunt zetten? Neem dan vrijblijvend contact met mij op voor een individueel coachingstraject.
